KÜBA
Ocak 2006
Hayallerimizin
ülkesi diyebileceğim Küba’ya gitmeye karar vermek bizim için çok kolay oldu. Setur’un
düzenlediği çok uygun fiyatlı bir tur ile rüyamıza doğru Amsterdam aktarmalı
uçuşumuz sorunsuz başladı. Tur rehberimiz Selçuk Küba da ekstra tur
olmaması dolayısıyla hayli üzgün olduğundan uçak yolculuğumuz çok sessiz geçti.
Ama kısa süreli bir panik yaşadık çünkü Amsterdam dan Küba’ya çıkarken bize
uzun incelemeler sonucu vize verdiler. Sonradan anladık ki iyi ki böyle olmuş. Türkiyeden
vize alsaydık bize iki katına mal olacaktı. Amsterdama kadar rahat geçen yol,
aktarmadan sonra komple Hollandalı yaşlı ve sıkıcı yolcularla doluydu ve koltuklar
Kadıköy Pendik minibüslerinin koltukları gibi dar olduğu için hayatımın en
bunaltıcı ve uzun yolculuğunu yapmış bulundum. Ama kafamda Küba’ya ulaşmak
olduğu için moralim
en üst seviyede (yerel saatle) 20.00 gibi Varadero havaalanına indik.
Pasaport
kontrolünde bizim pasaportları havaya kaldırıp ışığa bakan memurları düşünürken tur rehberimizi görünce halime şükrettim. Selçuğun
bavulunu açmışlardı ve hediyelik getirdiği lokumlara garip garip bakan siyahi
kadın polisi unutamıyorum. Selçuk da bir yandan buyurun yiyin Turkish Delight
falan dese de güzelim lokumlar çöpe gitmekten kurtulamadı. Havaalanından çıkar
çıkmaz havanın rutubeti üstümüze yapıştı çünkü biz kışın tam ortasında uçağa
binmiştik. Ve üzerimde kışlık kazaklar paltolar vardı. Kendimi Haydarpaşa dan denizi ilk defa gören
Kemal Sunal gibi hissetmeyi atlattıktan sonra otobüsle otelimize vardık. Varadero turistler için ayrılmış ince bir burundan
oluşan harika bir oteller bölgesi. Bizim Kemer belek gibi sıra sıra tatil
köyleri var. Odamıza yerleşip hemen uyuduk. Sabah erkenden kahvaltıya
indiğimizde jetlag’ın ne demek olduğunun hala farkında değildik. Kahvaltımızı
edip hemen kendimizi sahile attık. Pasifik okyanusunda olduğumuzu bilsek
de sanki Heybeliada da denize
girecekmişiz gibi hissederek dalgalara kendimizi bıraktık. Heybeliadadan hiçbir
farkı olmadığını anlamak çok uzun sürmedi ve aksiyon olsun diye sahildeki
katamaran kiralayan çocukla 15 $ a anlaşarak ilk aksiyonumuzu gerçekleştirdik. İyi
ki bunu yapmışız akvaryum gibi bir koyda binbir çeşit balıklarla yüzerken ekmek
yedirmenin ne kadar tehlikeli olduğunu anladık. Sabahın erken saatlerinde 30
dakika süren bu maceramız bizi motive etti ve Cayo Blanco turuna katılmaya
karar verdik. Aslında bu turu extra olarak bizim rehber düzenleyecekti ama o kadar iyi bir insandı ki o 90 € derken biz
aynı turu sahilde 70 $ a bulunca sesini çıkaramadıJ Cayo blanco ya gitmeden önce şnorkel bölgesinde karayip
balıklarına selam verdikten sonra adaya girdik. Hayatımda ilk defa öğlen
yemeğini istakoz yiyerek geçirdim. Sahilde harika fotoğraflar çektik.
Akşama
doğru adadan ayrılırken klasik eğlencelere katıldım ve 1 şişe Rom kazandım. Dönüşte
yunus şovlarını seyrettik ve akşam salsa… Havuz başında (Nursima
nın rezervasyonu sayesinde ) süper bir gece geçirdik. Ve Varadero dan ayrılma
vakti geldi. Çarşıyı gezerken meyva çekirdeklerinden yapılan kolyelerden aldık.
Şimdi pişman olduğum tek şey o
kolyelerden fazla fazla almamak. Mola
verdiğimiz yerde havada dönen akbabalar ve guantanemera çalan yaşlı kadın
süperdi ve cebimdeki bozukların hepsini verdim. Ama Küba nın en büyük köprüsü
diye baktığım köprünün 5 misli büyüğünün üzerininden her gün geçtiğim halde
neden reklamını yapamıyorum anlayamadım. Kübalı genç bana Atatürk ten bahsettikçe memleketimdeki insanların Atatürk'ü ne zaman anlamak isteyeceğini düşündüm. Neyse Havana National Otele vardık. Birer
Mohito verdiler. La Rampa nın önünden yürümeye başladık. Yanımıza turist
olduğumuzu anlayan adamlar yanaşıyor ve para istiyor ama hiç yüz
vermiyorum. İşte şimdi farklı bir ülkeye geldiğimizi hissettik. La rampa nın
ortasındaki meşhur Coppelia dondurmacısından sıra beklemeden dondurma almak
biraz sevindirici daha fazla da üzücüydü. Kübalılar uzun kuyruk oluşturmuş ama
turistler hemen önden dondurma alabiliyordu. Kazım abiden duyduğum laf aklıma
geldi. Küba da saygı sıralaması şöyle :1-Fidel 2-Polis 3- Turist 4-Tanrı… Vedado
bölgesine doğru yürüyüp devrim öncesi şeker pancarı aristokrasisi tarafından kurulan
şehrin ihtişamlı ama şimdilerde döküntü olmuş villalarını gezdik. National
Museum of decoratives art Yani dekoratif sanatlar müzesini gezerken devrimin
neden yapıldığını daha iyi anladık. Devrimin iyi yanı mutlu azınlığın yok
olması kötü yanı ise mutsuz ve aç çoğunluğun tüm ülkeye hakim olması. Genç
nesilden kime sorsanız Fidel Kasrtro’dan şikayetçi. Çünkü kapitalizm dünyayı
öyle kuşatmış ki herkes Fidel’in ölmesini ve Amerikanın gelmesini bekliyor
gibi. Vedadodan sola doğru uzun bir yürüyüşle Devrim Meydanına ve Jose Marti
anıtının önüne geldik.
Bol bol fotoğraf çektikten sonra coco taksi denen 3
kişilik sarı motorsikletle otelimize geri döndük. Ertesi gün tütün üretimi ile
ünlü Pinar Del Rio ya gittik. Puro fabrikasını ve puronun genç kızların
bacaklarında sarılmadığını öğrendik. Vinales vadisinde tarih öncesi resimler
içeren mağaraları sandalla gezdik.
Akşam da otelimizde Bueno vista social clup
kurucularından Omara Portuondo nun verdiği harika konsere katıldık. Ertesi gün eski
Havana nın arka sokaklarını gezerken önce korktuk çünkü her gören bir şeyler
istiyor kolumdan çeviriyor, ne yapacağımızı şaşırdık ve üzüldük. Zamanla
alıştık. Önünde klasik amerikan arabalarının olduğu Capitolio meydanı en
merkezi yer.
İçini gezdik. Çıktığımızda tiyatro binasının önünde çekilen filmi
izledik. Ucuz puro alma çabalarımız bizi korkuttu. Çünkü arka sokaklara girmek
tehlikeli gözüküyordu. Her an önümüz kesiliyor ve Cohiba satıcıları bizi
tedirgin ediyordu. Meydana çıktığımızda sokak şarkıcısı bizi çok eğlendirdi. Çöp
tenekeleri ve kapaklarından yaptığı garip enstrumanla harika bir şarkı
söylüyordu. Paseo del Prado caddesinden Malecon’a doğru yürürken Dona Blanquita
Paladar (Paladar ın anlamı ev restaurant demekmiş. Kübalıların bir kısmı gelir
getirmesi amacıyla kendi evlerinde yaptıkları yemekleri satıyorlar) da kuru
fasulye pilav ve kızarmış muz ile karnımızı doyurduk. Uzun yürüyüşler sonucu
Ernest Hemigway’in kaldığı Havana’nın en ünlü oteli Ambos Mundos’u gezdik. Gene
bir Hemigway mekanı olan La Floridita Bar’da müzik eşliğinde Daiquiri içtik. Akşam
dans için Miramar daki ünlü casa de la musica ya gittik. Sahne şovları
mükemmeldi. Ertesi gün grupla birlikte Morro Kalesine gittik. Oradaki dükkanda
dünyanın en uzun purosunu gördük ve birkaç tane satın aldık.
Son günümüz gene
eski Havanayı gezmekle geçti. Nursima arka sokaklarda oynayan çocukların
fotoğraflarını çekti. Kilise meydanındaki kafede Bucanero birası içerek ve
guantanamera dinleyerek dinlendik. Santeria büyücüleri ile sohbet ettik. Renkli
giysiler giymiş yaşlı kadınlarla resim çektirdik ve akşamüzeri iyi bir yemek ve
dans edebileceğimiz bir mekan ararken imdadımıza coco taksi sürücüsü Jose
yetişti. Bizi önce Miramar da bir villa restorana (Dona Maricela) götürdü. Tabi
onu da davet ettik. Beraber ıstakoz yiyip bira içtik. Bize yaşam koşullarından
bahsederken Kübalılara yasak olan her şeyi kullandığını gördük. Yemekten sonra
kendisine hediye olarak bütün parfüm ve deodorantlarımızı verdik. O da bizi
Malecon’un arka sokağındaki bir diskoya bıraktı. Salaş bir mekandı ama çalan
salsa ve dans eden Kübalılar bizi kendimizden geçirdi.
Tabi Kübada salsa
yapmanın zevkini sonuna kadar çıkardık. Ertesi sabah dönüş için yola koyulduk. Otobüsle
tekrar Varadero’ya döndük. Mola yerinde son defa pinacolada mızı içtik.Yine
sıkıcı ve uzun bir yolculuktan sonra Amsterdam a indik. 8 saat vaktimiz vardı
ve Amsterdamı bir kez daha gezme şansımız oldu. Tabi
hava buz gibiydi. Birden rüyadan uyanıp gerçek dünyaya döndük. Yorgun ve
uykusuz olmamıza rağmen alışveriş edip bir şeyler içerek zamanı tükettik.İstanbul’a döndüğümüzde yine memleketimiz cennet cennet nidaları
yükseliyordu.
